Schoon dinges in den hof

Dit moment

Eén foto - geen (of toch weinig) woorden - een eenvoudig, simpel, speciaal, wonderlijk moment. Een moment om bij stil te staan, van te genieten en vast te houden.

Herbarium - Gewone ereprijs

[hɛr'barijʏm] - verzameling gedroogde planten, op papier vastgehecht. Maar dan fotografisch. Soms plantjes uit eigen tuin, soms uit andermans tuin of de wijde natuur (maar wel altijd mijn foto's). Gewoon omdat ik ze mooi vind, omdat ik ze nog niet eerder (bij naam) kende, of omdat ik ze ooit graag zelf in de tuin wil. Kortom, mijn eigen digitale planten-plakboek.

Gewone ereprijs (Veronica chamaedrys) is een lieflijk mini-mini plantje, dat vanwege haar stuifmeel en nectar druk wordt bezocht door vliegen, de honingbij en kevertjes.
Het groeit op matig voedselrijke, vochtige graslanden, lichte bossen, bermen en dijken. Ook in gazons komt het wel eens voor. Doordat de meeste mensen hun gazons bijna dogmatisch afmaaien, komt hij dan meestal niet tot bloei. En dat is jammer, want bijna niets is zo idyllisch als een gazon dat bedekt is met de hemelsblauwe nevel van ereprijsbloemekes. Met hier en daar ook nog wat toefjes madelief ertussen.
In mijn mini-tuin heb ik geen gazon, maar de ereprijs heeft een plakje gevonden langs de rand van de border, tussen de hondsdraf en de tulpen. Later als ik groot ben, en een grote tuin heb, met plaats voor een gazon, dan zal ik al het mogelijke doen om te zorgen dat daar ook ereprijs tussen staat.

Hoogte | 0,10-0,40 m
Bloeitijd | April-juni
Levensduur | vaste plant

Dit moment

Eén foto - geen (of toch weinig) woorden - een eenvoudig, simpel, speciaal, wonderlijk moment. Een moment om bij stil te staan, van te genieten en vast te houden.

Peren uit de grond # hoofdstuk 2

Zowat een maand geleden, schreef ik hier over mijn experiment met aardperen in potten/manden planten in plaats van in de volle grond. Zo zien ze er nu uit:

In totaal zijn het vijf manden met aardpeer geworden. Achteraf beschouwd ideaal. Dat betekent namelijk dat ik vanaf november tot en met maart elke maand een mand kan oogsten. En dan gelijk één aardpeer terug stoppen, met wat extra organisch materiaal (lees keukenafval) op de bodem van de mand. En dan ben ik alweer klaar voor het volgend seizoen wat de aardperen betreft. Over efficiëntie gesproken.

Soit, so far so good dus, met de mandaardperen.* Maar ik zal nog maar niet te hoog van de toren blazen, want er staat ons nog een hele zomer te wachten waarin er vanalles kan gebeuren.

*Op wat slakkenvraat na. Maar dat komt wel weer in orde, nu de slakken in de tuin toch dagelijks in aantal afnemen (of dat hopen we dan maar). 

Herbarium - Pinksterbloem

[hɛr'barijʏm] - verzameling gedroogde planten, op papier vastgehecht. Maar dan fotografisch. Soms plantjes uit eigen tuin, soms uit andermans tuin of de wijde natuur (maar wel altijd mijn foto's). Gewoon omdat ik ze mooi vind, omdat ik ze nog niet eerder (bij naam) kende, of omdat ik ze ooit graag zelf in de tuin wil. Kortom, mijn eigen digitale planten-plakboek.

Om te beginnen de pinksterbloem (Cardamine pratensis) - een van de mooiste Brassicaceae - die op het moment met witte tot lichtroze bloemetjes weelderig bloeit in weiden, wegbermen en langs waterkanten. Die bloemetjes en ook de jonge blaadjes kunt ge trouwens ook eten (bevat veel vitamine C) bijvoorbeeld in de sla of in zelfgemaakte pesto. Ook zijn broertjes (of zusjes, wat ge wilt) de kleine veldkers (Cardamine hirsuta) en bosveldkers (Cardamine flexuosa) zijn trouwens eetbaar, maar hebben minder fraaie looks.

Hoogte | 0,15-0,50 m
Bloeitijd | April-juni
Levensduur | vaste plant

Slakkenwijsheid

Ze zijn daar weer, de slakken - de viooltjes zijn volledig aangevreten, de blaadjes van de sneeuwklokjes volledig afgeschoren, aan de jonge blaadjes van mijn radijsjes hebben ze ook al zitten peuzelen, aan de tulpen is het ook te zien, en al heel wat ongeopende bloemknopjes van de wilde akelei hebben eraan moeten geloven.
Na een paar avonden en ochtenden slakken rapen in de tuin heb ik wel wat meer inzicht gekregen in de variëteit aan slakken die hier feest viert. Er zijn natuurlijk naaktslakken en huisjesslakken. De eerste zie ik niet zo vaak, maar ik heb het gevoel dat ze zich gewoon veel te goed voor mij verstoppen. Huisjesslakken zitten werkelijk overal.
Daar zijn ook een paar verschillende soorten van te onderscheiden, en blijkbaar richten ze niet allemaal even veel schade aan.

De gewone tuinslak (Cepaea nemoralis) is eigenlijk wel een mooi beestje. Met zijn streepjespak!

En zijn broertje de witgerande tuinslak (Cepaea hortensis) ook.

De gewone tuinslak is iets groter dan de witgerande. Beide soorten kunnen zowel geel, roze of bruin zijn, met of zonder zwarte strepen. De witgerande tuinslak is te herkennen aan de witte rand rond de opening.
Ze eten vooral dode bladeren en tuinafval, en levende planten (ze hebben een voorkeur voor brandnetel en boterbloem). Ook dode beestjes zoals pieren (regenwormen) en andere slakken peuzelen ze met plezier op.

De echte boosdoener onder de huisjesslakken blijkt de segrijnslak (Helix aspersa), kleine broertje van de welbekende Franse delicatesse. Net als de wijngaardslak aka escargot kan ze klaargemaakt worden in een lekker looksausje. De voorbewerking is wel enigzins goor en misselijkmakend (understatement!).  Aangezien manlief toch al een absolute weerzin heeft van slakken en schaaldieren in het algemeen, zal ik daar maar niet aan beginnen.

De tuinslak knabbelt wel graag verder aan gaatjes die door de segrijnslak zijn gemaakt. Genoeg reden dus om de totale overpopulatie van tuinslakken in mijn klein stukje groen enigzins in te perken, maar niet al te rigoreus.
Wat ik doe is de slakken verzamelen, in een potje of zakje in de diepvries steken, en de volgende morgen in de gft-bak gooien. Bevriezing is, zo heb ik gelezen, een redelijk slak-vriendelijke dood, aangezien de monstertjes langzaam inslapen en dan dood gaan.

We zullen zien of het iets uithaalt! Ik zit er nog niet echt op te wachten om mijn eigen nematoden te gaan kweken.

Het groene hart

Ik vind dat altijd grappig dat de omgeving waar ik woon "Het Groene Hart" noemt. In het centrum van ons provinciestadje merkt ge daar weinig van. Maar als ge op ne schoonen dag de velden intrekt, valt er toch wel wat voor te zeggen.

Schoon toch, die slootjes die overal door de polder lopen.

Eén van mijn voorjaarsfavorieten, de pinksterbloem (Cardamine pratensis) op de dijk.

Schoon kiekens ook! Met hun wit-grijs-zwarte verendek.

En wollige vrienden!

En één of ander watervogeldier (misschien een meerkoet?) onder de bloesems.

Hier zou ik wel willen wonen, maar ik heb wel een betere smaak qua tuinmeubilair, al zeg ik het zelf. Al diene plastiek dat komt bij mij niet binnen.

Lekker voyeuristisch andere mensen hun tuinen bekijken.

Zo'n bosje wil ik ook wel, later als ik groot ben. Inclusief speenkruid overload.

Dit soort boom ziet ge hier heel vaak, maar ik heb geen flauw idee wat het is. Een soort krentenboompje misschien? Amerikaans, Canadees of Drents, wie zal het zeggen?

Tuinhek van mijn dromen!

En überschattige dwerggeit-babies. Oh hemel.

Dit moment

Eén foto - geen (of toch weinig) woorden - een eenvoudig, simpel, speciaal, wonderlijk moment. Een moment om bij stil te staan, van te genieten en vast te houden.

Een goei kiekske

Dit is niet zomaar een recept voor kiek in den oven. Nee, dit is een recept voor kip met een sausje van balsamico en appelstroop. Klinkt misschien niet evident, maar het ontstond als volgt. Een paar weken geleden, toen ik als bij wonder een halve kilo verdwaalde aardperen vond in de tuin, maakte ik geroosterde aardpeer geglaceerd met appelstroop en balsamico (ook lekker trouwens). In al mijn enthousiasme ging ik nogal overboord met de hoeveelheid saus, en zat ik daarna met een halve bokaal overschot. Van het één kwam het ander, en de appelstroop belandde op onze kip. Niet één keer, maar drie keer al intussen. Zo lekker vonden wij het. Het mag dan ook duidelijk zijn dat de appelstroop-balsamico-vinaigrette bij ons thuis een blijvertje is geworden.

Voor de kiek

• 2 kippenbouten
• 1 tsp balsamico
• 1 tsp appelstroop
• 2 tsp olijfolie
• peper en zout

Verwarm de oven voor op 180° C. Meng de balsamico, appelstroop en olijfolie in een kommetje. Leg de kippenbouten in een ovenschotel, en bestrijk met het appelstroop mengsel. Wat versgemalen peper en zout erover en dat kan in de oven. Na ongeveer 30 minuten (een beetje afhankelijk van uwen oven) is uw kiek very tender, en het velletje very crisp.

Voor de salat

• goe veel spinazie
• gestoomde roosjes van 1 kleine romanesco
• pecorino of parmezaan schaafsel
• 1 tbsp zonnebloempitten
• 1 tbsp citroensap
• 1 tbsp olijfolie
• peper en zout

Maak een vinaigretteke van de olie, citroen, peper en zout. Drapeer de rest op elegante wijze (of niet, al ge geen goesting/tijd/inspiratie hebt) op uw bord en kap er wat van de vinaigrette over.

En dat is al! Een dik half uurtje werk voor een feestelijke maaltijd, de eerste dag van mei waardig! (Jaja, dit bericht was eigenlijk voor gisteren bedoeld, maar blogger maakte er een probleem van om de foto's te uploaden).